Ο τακτικός ιατρικός έλεγχος των αθλουμένων αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση της υγείας τους, για την ασφάλεια τους κατά την άσκηση, αλλά και για την επίτευξη καλύτερων επιδόσεων. Ο ιατρός πρέπει να είναι ενήμερος για τις ιδιαίτερες απαιτήσεις των διαφόρων αθλημάτων απο τον οργανισμό, καθώς και για τον κίνδυνο τραυματισμών και να έχει καλή συνεργασία τόσο με τον ασκούμενο, όσο και με τον προπονητή του.

Στόχοι του ιατρικού ελέγχου

1. Να διαπιστωθεί η καταλληλότητα ή τα τυχών προβλήματα υγείας του ατόμου που σκοπεύει να γυμναστεί συστηματικά. Θα πρέπει να γίνεται επανάληψη του ελέγχου κατά τακτά χρονικά διαστήματα, ανάλογα με το είδος της άσκησης και την κατάσταση της υγείας του αθλουμένου.
2. Το είδος της άσκησης που θα επιλεγεί, να είναι κατάλληλο, ωφέλιμο και ακίνδυνο για τον αθλούμενο.
3. Να περιοριστούν οι κίνδυνοι τραυματισμού κατά την άσκηση.
4. Να καθοριστεί το ενδεδειγμένο διαιτολόγιο, έτσι ώστε να βελτιώνεται η απόδοση, αλλά και να διατηρούνται σε φυσιολογικά επίπεδα, η σωματική διάπλαση και το βάρος.
5. Να ελέγχονται οι επιδράσεις της άσκησης στα διάφορα συστήματα του οργανισμού, για να διαπιστωθεί εαν η προπόνηση είχε θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα και να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι της και πιθανόν οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί.

της Μαρίας Παράσχου

Πηγή: Care.gr

Στην πραγματικότητα πρόκειται για σύμπλεγμα δύο βιταμινών, D2 και D3. Χημικά είναι δύο λιποδιαλυτές αλκοόλες που σχηματίζονται από την υπεριώδη ακτινοβολία (ηλιακό φως) επί των στερολών που υπάρχουν στο ανθρώπινο δέρμα. Η βιταμίνη D2 προέρχεται από την εργοστερόλη, που απαντάται σε μύκητες και ιδιαίτερα σε αυτούς του γένους Claviceps από τους οποίους και απομονώθηκε. Οι στερόλες αυτές είναι η προβιταμίνη 7-δεϋδροχοληστερόλη και η εργοστερόλη. Η υπεριώδης ακτινοβολία μετατρέπει την 7-δεϋδροχοληστερόλη σε βιταμίνη D3 και την εργοστερόλη σε βιταμίνη D2. Η βιταμίνη D3 είναι αρκετά πιο αποτελεσματική στο να αυξάνει τα επίπεδα αίματος 25(OH)D από την D2. Αφού οι δύο βιταμίνες σχηματιστούν, μία αντίδραση, που πραγματοποιείται στο ήπαρ, τις μετατρέπει σε ενώσεις που συμμετέχουν στη μεταβολική απόθεση του ασβεστίου.

Παρόλο που το χειμώνα η ηλιακή ακτινοβολία δεν επαρκεί για το σχηματισμό βιταμίνης D στις περιοχές βορειότερα από τον 37ο βόρειο παράλληλο και νοτιότερα από τον 37ο νότιο παράλληλο, είναι δυνατή η αποθήκευσή της στο συκώτι. Η επαρκής έκθεση σε ηλιακή ακτινοβολία UV-B εμποδίζεται επίσης από το γυαλί, τα ρούχα, τη χρήση αντηλιακών, την ατμοσφαιρική ρύπανση και τη συννεφιά. Κάτω από τις συνθήκες αυτές μπορεί να δίνεται η βιταμίνη ως συμπλήρωμα διατροφής. Παλαιότερα δινόταν με το μουρουνέλαιο αλλά η άσχημή του γεύση προέτρεψε στη παρασκευή άλλων σκευασμάτων, κυρίως μικρών καψουλών. Η προσθήκη βιταμίνης D στις τροφές, και κυρίως στο γάλα, είναι σημαντικό “όπλο” κατά της ραχίτιδας στα εύκρατα και ψυχρά κλίματα.

Η αβιταμίνωση D, ασυνήθης πλέον στο δυτικό κόσμο, αλλά συχνή στον αναπτυσσόμενο κόσμο, στην Αφρική, την Ασία, και την Ν. Αμερική, προκαλεί στα παιδιά ραχίτιδα λόγω διαταραχής μεταβολισμού του ασβεστίου και του φωσφόρου, με αποτέλεσμα τα οστά να γίνονται μαλακά, ευλύγιστα και υφίστανται, λόγω μειωμένης ακαμψίας, χαρακτηριστικές παραμορφώσεις. Η διαταραχή αυτή του οργανισμού είναι ασυνήθιστη σε τροπικές περιοχές όπου οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι στον ήλιο και στις αρκτικές περιοχές, όπου καταναλώνονται πολλά ψάρια. Η έλλειψη βιταμίνης D ανιχνεύεται από απλή εξέταση αίματος 25(OH)D.

Η υπερβολική κατανάλωση προβιταμινών D μπορεί να προκαλέσει μη άμεσα σχετιζόμενες παρενέργειες στον οργανισμό όπως η αύξηση του ασβεστίου.

Πηγή: http://en.wikipedia.org

Η Συνεταιριστική Κορινθιακής Σταφίδας έχει εκπονήσει ερευνητικό πρόγραμμα και κλινικές μελέτες με σκοπό την ανάδειξη των συστατικών της Κορινθιακής Σταφίδας και των ευεργετικών ιδιοτήτων τους στην υγεία του ανθρώπου.

Το έργο συγχρηματοδοτείται από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους. Ειδικότερα, η ΕΥΔΕ-ΕΤΑΚ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, χρηματοδοτούν μέρος του.

Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν πως μόλις το 11% των ανθρώπων σε Ευρώπη και Αμερική καταναλώνουν τις συνιστώμενες μερίδες φρούτων και λαχανικών. Έτσι, τα βιοδραστικά συστατικά που προσλαμβάνουν δεν είναι αρκετά για τη διατήρηση της καλής υγείας και την προστασία από ασθένειες. Η σταφίδα περιέχει αντιοξειδωτικά όμοια με αυτά των φρέσκων φρούτων που συμβάλουν στη διατήρηση της υγείας των ανθρώπων.

Δείτε την εργασία (paper)

Η Κορινθιακή σταφίδα είναι ένα φρούτο μετρίου γλυκαιμικού δείκτη. Μπορεί να καταναλωθεί σε μικρή ποσότητα ακόμη και από διαβητικούς ασθενείς αντί γλυκίσματος, στα πλαίσια μιας ισορροπημένης διατροφής.

Δείτε την εργασία (paper)

Τα αντιοξειδωτικά που περιέχει η σταφίδα μπορούν να μειώνουν τον κίνδυνο για κακοήθειες του στομάχου και του παχέος εντέρου. Έτσι, στα πλαίσια μιας ισορροπημένης διατροφής, τα αντιοξειδωτικά της σταφίδας μπορούν να συμβάλλουν στη διατήρηση της υγείας του πεπτικού μας συστήματος.

Δείτε την εργασία (paper)

Chemopreventive properties of raisins originating from Greece in colon cancer cells (paper)

Πηγή: Συνεταιριστική Κορινθιακής Σταφίδας

Όταν καταναλώνεται από το στόμα, σε πόσιμη μορφή, η αλόη βέρα έχει καθαριστική και αποτοξινωτική δράση. Ενεργεί στο πεπτικό σύστημα, διεισδύει στους ιστούς του δέρματος, απομακρύνει τα νεκρά κύτταρα, και βοηθά στη δημιουργία νέων κυττάρων και υγιέστερων ιστών, επιταχύνοντας την επούλωση των τραυμάτων και των ελκών. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και όταν εφαρμόζεται εξωτερικά στο δέρμα. Πολλά άτομα πίνουν το χυμό της αλόης προληπτικά και για φυσική αποτοξίνωση. Επιπλέον, τα 28 γρ. χυμού έχουν 8 θερμίδες, και έτσι ο χυμός είναι κατάλληλος για τα άτομα που ακολουθούν κάποια δίαιτα αδυνατίσματος.

Από την άλλη πλευρά, χάρη στη μεγάλη αφθονία των θρεπτικών συστατικών που έχει ο χυμός του φυτού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης και ως τονωτικός και αναζωογονητικός χυμός, αρκεί να έχει αφαιρεθεί με μεγάλη προσοχή η αλοϊνη που βρίσκεται κάτω από τα φύλλα.

Πηγή: http://www.aloeveraplants.gr

Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι να χαλαρώσετε και να διώξετε το stress. Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι να απολαύσετε στιγμές χαλάρωσης και ευεξίας, ακολουθώντας τις συμβουλες της φύσης. Ένας τρόπος είναι και τα αιθέρια έλαια. Η σωστή χρήση των γνήσιων αιθέριων ελαίων, γνωστή και σαν αρωματοθεραπεία έχει ευεργετικά αποτελέσματα, που είναι γνωστά από τα πολύ παλιά χρόνια.

Θα τα βρείτε σε φαρμακεία ή εξειδικευμένα καταστήματα σε μεγάλη πλέον ποικιλία. Η χρήση των αιθέριων ελαίων δεν είναι μόνο για να γεμίζουν τον χώρο που ζούμε με ευχάριστες μυρωδιές. Εχουν την ικανότητα να επιδρούν και να ανακουφίζουν από το στρες που προκαλείται από τη φυσική και τη πνευματική ένταση.

Τα αιθέρια έλαια παράγονται από διάφορα μέρη του φυτού όπως τον φλοιό, τους σπόρους, τα άνθη, τα φύλλα ακόμα και τις ρίζες του. Ανάλογα τις ιδιότητες του κάθε ελαίου διαφέρει και η χρήση τους. Ετσι έχουμε διαφορετικά έλαια για εισπνοές, για μασάζ, για μπάνιο ή άλλες χρήσεις.

Η επίδραση τους μπορεί να φτάσει μέχρι και τις 12 ώρες, γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό να τηρείται ακριβώς η δοσολογία των σταγόνων που θα χρησιμοποιηθούν.

Στην χώρα μας υπάρχουν πολλά φυτά, φρούτα ακόμα και λαχανικά τα οποία έχουν αντισηπτικές, θρεπτικές και χαλαρωτικές ιδιότητες. Ενδεικτικά αναφέρουμε το χαμομήλι για τις ηρεμιστικές, επουλωτικές και αντιαλλεργικές ιδιότητες του.

Επουλωτικές ιδιότητες έχει και το χρυσάνθεμο. Ταυτόχρονα έχει αντιρυτιδική δράση και βοηθάει πολύ αυτούς που έχουν κουρασμένο και αφυδατωμένο δέρμα. Το καρότο πάλι, είναι σε όλους γνωστό για την επίδραση που έχει στο μαύρισμα του δέρματος και τη διατήρηση του.

Οι τρόποι με τους όποιους μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα αιθέρια έλαια είναι πολλοί. Μπορείτε να εισπνεύσετε μερικές σταγόνες μέσα από ένα υφασμάτινο μαντήλι ή βαμβάκι. Ακόμα μπορείτε να ψεκάσετε τον χώρο που θέλετε με το κατάλληλο αιθέριο έλαιο. Για όσους είναι πιο ρομαντικοί, και τους αρέσει η χαλάρωση τότε τα αιθέρια έλαια είναι ότι καλύτερο για ένα χαλαρωτικό μπάνιο.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα συνδυασμό από αιθέρια έλαια, αφού πρώτα ελέγξετε ότι δεν είσαστε αλλεργικοί σε αυτό. Διαλέξτε τη χρήση που θα κάνετε και απολαύστε τα δώρα της φύσης σε συνδυασμό με την χαλάρωση και την ηρεμία σας.

Πηγή: Care.gr

Πρόκειται λοιπόν για ένα προϊόν της φύσης που δεν επιδέχεται καμία επεξεργασία και αποτελείται από τα παρακάτω συστατικά: νερό, φυσικά σάκχαρα, οργανικά οξέα, πρωτεΐνες, ιχνοστοιχεία, ένζυμα, βιταμίνες, αρωματικές και χρωστικές ουσίες καθώς και άλλες θρεπτικές ουσίες. Παίζει σπουδαίο ρόλο στο μεταβολισμό και στη θρέψη, στα συστατικά του σκελετού και των κυττάρων, ρυθμίζει την οξύτητα του στομάχου, έχει αντισηπτικές ιδιότητες, είναι τονωτικό, βοηθά στη γρηγορότερη αποκατάσταση της υγείας και έχει αντιμικροβιακή δράση. μέλιΤα χακτηριστικά γνωρίσματα του μελιού είναι το άρωμα και η γεύση τα οποία είναι δυνατόν να αλλοιωθούν αν οι συνθήκες αποθήκευσης και επεξεργασίας είναι ακατάλληλες.

Το χρώμα του μελιού είναι χαρακτηριστικό της προέλευσής του και θεωρείται ένα από τα κύρια κριτήρια ποιότητας που επηρεάζει την προτίμηση του καταναλωτή. Τα σκοτεινόχρωμα μέλια είναι πλούσια σε ιχνοστοιχεία και συνεπώς έχουν υψηλή θρεπτική αξία ενώ τα ανοιχτόχρωμα έχουν ωραίο χρώμα και γεύση. Μερικές από τις φυσικές ιδιότητες του μελιού είναι το ιξώδες το οποίο προσδιορίζει τη ρευστότητα, η υγροσκοπικότητα και η κρυστάλλωση.

Η κρυστάλλωση, γνωστή αν και λανθασμένα σαν ζαχάρωμα, είναι φυσικό βιολογικό φαινόμενο του φυσικού ακατέργαστου μελιού, που δεν προξενεί καμία αλλαγή στις θρεπτικές και βιολογικές ιδιότητες του μελιού. Συνεπώς ένα κρυσταλλωμένο μέλι δεν είναι χαλασμένο ούτε νοθευμένο. μέλι

Το παραγόμενο μέλι διακρίνεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: το ανθόμελο, που παράγεται από το νέκταρ των λουλουδιών (θυμαριού, πορτοκαλιάς, βαμβακιού, ηλίανθου, ερείκης, κλπ), και το μέλι από μελιτώματα, που παράγεται από εκκρίματα κοκκοειδών (εντόμων) που απομυζούν φυτά. Στην κατηγορία αυτή ανήκει το μέλι του πεύκου, της ελάτης και άλλων δασικών φυτών. Στη χώρα μας οι μεγαλύτερες ποσότητες μελιού προέρχονται από το πεύκο (55-60%), ενώ σημαντική είναι και η παραγωγή μελιού ελάτης (5-10%) και θυμαριού (15%).

Πηγή: Ομοσπονδία Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδος

Η ομοιοπαθητική, ως σύστημα υγείας, βασίζεται στην υπόθεση πως η θεραπεία μιας ασθένειας μπορεί να επιτευχθεί με χρήση φαρμακευτικών ουσιών που είναι ικανές να προκαλέσουν τα συμπτώματα της ασθένειας, όταν χορηγηθούν σε έναν υγιή οργανισμό. Η αρχή αυτή ονομάζεται «νόμος των ομοίων» ή «κανόνας των ομοίων» και κατά τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς επαληθεύεται εμπειρικά. Η σύνδεση ενός φαρμάκου με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων, επιτυγχάνεται μέσα από μία διαδικασία «απόδειξής» του (ή «επαλήθευσης», αγγλ. proving), που συνίσταται στη χορήγησή του σε υγιείς οργανισμούς, καταγράφοντας εμπειρικά όλα τα συμπτώματά που επιφέρει. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τον κανόνα των ομοίων, εφόσον ο καφές έχει επαληθευτεί πως προκαλεί συμπτώματα αϋπνίας, μπορεί υπό προϋποθέσεις να χορηγηθεί για τη θεραπεία προβλημάτων αϋπνίας. Μία απόδειξη θεωρείται πλήρης όταν οι ουσίες έχουν το εν λόγω αποτέλεσμα χορηγούμενες σε ολόκληρο το φάσμα των δόσεων (τόσο τοξικές όσο και απειροελάχιστες), ενώ κρίνεται αναγκαία η καταγραφή όλων των παρατηρούμενων συμπτωμάτων, σε πνευματικό, ψυχικό και φυσικό επίπεδο, συνεπώς για την ομοιοπαθητική η κλασική τοξικολογία δεν είναι πλήρης[19]. Εφαρμόζεται αποκλειστικά σε υγιείς οργανισμούς, προκειμένου να μην συνδυαστούν συμπτώματα μίας ασθένειας με την επενέργεια του φαρμάκου. Με αυτό τον τρόπο, πιστεύεται ότι εξασφαλίζεται η γνώση της δράσης κάθε ουσίας στη συνολική υγεία του οργανισμού.

Δεύτερη βασική και αμφιλεγόμενη αρχή της ομοιοπαθητικής είναι η υπόθεση πως μία ουσία μπορεί να έχει ισχυρά θεραπευτικά αποτελέσματα όταν αραιωθεί σταδιακά σε απειροελάχιστες δόσεις και εφόσον μεταξύ κάθε αραίωσης το διάλυμα αναταράσσεται βίαια, διαδικασία που στην ομοιοπαθητική ορολογία απαντάται ως «δυναμοποίηση» (potentization ή dynamization). Ο Χάνεμαν επιχείρησε να την εξηγήσει, συγκρίνοντάς τη με την παραγωγή θερμότητας ή τη μαγνήτιση υλικών μέσω της τριβής, διαδικασίες που δεν ήταν τότε πλήρως κατανοητές. Οι υποστηρικτές της ομοιοπαθητικής πρεσβεύουν πως όσο μεγαλύτερη είναι η δυναμοποίηση, δηλαδή η αραίωση συνοδευόμενη από τη βίαιη ανατάραξη του διαλύματος, τόσο αυξάνει η θεραπευτική δύναμη της διαλυμένης ουσίας. H επιλογή του ποσοστού αραίωσης δεν ακολουθεί κάποιον αυστηρό κανόνα και η εμπειρία ή η παρατήρηση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο.

Σύμφωνα με ένα τρίτο αξίωμα της ομοιοπαθητικής, οι θεραπείες είναι αποτελεσματικότερες όταν επιλέγονται με βάση τα συνολικά χαρακτηριστικά συμπτώματα και όχι αποκλειστικά εκείνα της ασθένειας. Αυτή η ολιστική και συγχρόνως εξατομικευμένη αντιμετώπιση συνεπάγεται πως ακόμα και αν σε δύο ασθενείς γίνεται η ίδια διάγνωση, ενδέχεται να χορηγηθεί διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο που θα ανταποκρίνεται στα ιδιαίτερα διανοητικά, ψυχικά και σωματικά συμπτώματα του κάθε οργανισμού. Ουσιώδες σημείο της ομοιοπαθητικής είναι η πεποίθηση πως η θεραπευτική αγωγή οφείλει να αποσκοπεί στην ίαση του ατόμου μάλλον παρά της νόσου, δηλαδή δεν αναγνωρίζονται ασθένειες αλλά ασθενείς οργανισμοί.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναγνωρίσει τρεις διαφορετικές κατηγορίες εμφιαλωμένου νερού, που πρέπει να τηρούν και κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές: το επιτραπέζιο, το φυσικό μεταλλικό νερό και το νερό πηγής. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι κάθε άλλος προσδιορισμός στο εμφιαλωμένο νερό απαγορεύεται (π.χ. ιαματικό, θεραπευτικό, φυσικό μεταλλικό νερό πηγής κ.ά.).

Επιτραπέζιο νερό

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, λοιπόν, το επιτραπέζιο νερό επιτρέπεται να είναι οποιασδήποτε προέλευσης (π.χ. από γεώτρηση, από λίμνη, από ποτάμι, ακόμη και αφαλατωμένο νερό θάλασσας). Το επιτραπέζιο νερό μπορεί να έχει υποστεί κάποια διαδικασία απολύμανσης προκειμένου η σύστασή του να είναι σύμφωνη με την αντίστοιχη κοινοτική οδηγία για το πόσιμο νερό. Δηλαδή, πρακτικά η σύσταση του επιτραπέζιου νερού είναι ίδια με αυτό της βρύσης.

Φυσικό μεταλλικό νερό

Το φυσικό μεταλλικό νερό έχει αποκλειστικά υπόγεια προέλευση και εμφιαλώνεται επιτόπου στην πηγή προέλευσής του (συνήθως γεώτρηση). Οι κοινοτικές οδηγίες απαγορεύουν οποιαδήποτε κατεργασία ή απολύμανση στο φυσικό μεταλλικό νερό. Η υπόγεια προέλευση του φυσικού μεταλλικού νερού, καθώς και η απαγόρευση οποιασδήποτε δραστηριότητας σε ικανοποιητική απόσταση γύρω από τη γεώτρηση εξασφαλίζουν την προστασία του από τα μικρόβια. Η σύστασή του μπορεί να περιέχει διάφορα μέταλλα και ιχνοστοιχεία, όπως το μαγνήσιο, το ασβέστιο, το κάλιο κ.λ.π. Η μόνη επεξεργασία που επιτρέπεται στο φυσικό μεταλλικό νερό είναι η αφαίρεση ή η προσθήκη διοξειδίου του άνθρακα, οπότε το νερό χαρακτηρίζεται ανάλογα ως «φυσικά ανθρακούχο», «με προσθήκη διοξειδίου του άνθρακα» ή «ενισχυμένο με αέριο της πηγής».

Νερό πηγής

Το νερό πηγής είναι η ενδιάμεση κατηγορία ανάμεσα στο επιτραπέζιο και φυσικό μεταλλικό νερό. Το νερό πηγής μοιάζει με το φυσικό μεταλλικό νερό ως προς το ότι έχει οπωσδήποτε υπόγεια προέλευση, σταθερή σύσταση, δεν υφίσταται καμία διαδικασία απολύμανσης και εμφιαλώνεται πάντα στην πηγή προέλευσής του. Διαφέρει, όμως, από το φυσικό μεταλλικό νερό ως προς το ότι η σύστασή του δεν ακολουθεί αυτή του φυσικού μεταλλικού νερού, αλλά του επιτραπέζιου. Αυτό σημαίνει ότι το νερό πηγής δεν είναι πλούσιο σε κάποιο μεταλλικό στοιχείο (π.χ. μαγνήσιο, ασβέστιο), ούτως ώστε να χαρακτηριστεί μαγνησιούχο, ασβεστούχο κ.τ.λ. Πάντως, το πιθανότερο είναι να δούμε το χαρακτηρισμό «νερό πηγής» σε κάποιο εισαγόμενο νερό, δεδομένου ότι τα εμφιαλωμένα ελληνικά νερά ανήκουν είτε στα φυσικά μεταλλικά είτε στα επιτραπέζια.

Επιμέλεια: Παύλος Διονυσόπουλος

Πηγή: friendshipiseverything.blogspot.gr